حضرت نوح – طراحان سبک زندگی – قاعده سلامت
حضرت نوح (ع)، یکی از انبیا و پیامبران الهی، در دوره‌ای که جامعه انسانی در آن زندگی می‌کرد، تلاش بی‌وقفه‌ای برای رشد و اصلاح آن جامعه می‌کرد. او موفق به تأسیس و مدیریت اولین موضوعات سبک زندگی جامعه بشری در دوران حیات خود شد و تاریخ را از مغلوب به غالب تبدیل کرد. مسیر نجات او و انسان‌هایی که با او بودند، در قرآن به شکل زیر تبیین شده است:
فَکَذَّبُوهُ فَأَنْجَیْناهُ وَ الَّذینَ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ وَ أَغْرَقْنَا الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا إِنَّهُمْ کانُوا قَوْماً عَمینَ
یعنی : امّا سرانجام او را تکذیب کردند و ما او و کسانى را که با وى در کشتى بودند، رهایى بخشیدیم و کسانى که آیات ما را تکذیب کردند، غرق کردیم چه اینکه آنها گروهى نابینا (و کوردل) بودند
ماجرای سبک زندگی حضرت نوح را می توان دراین مطلب به سه بخش کلی تقسیم نمود :
وَ لَقَدْ نَادَئنَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ وَ نجَّیْنَاهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ
و نوح ما را خواند و ما اجابت کردیم و چه خوب اجابت کنندهاى هستیم! و او و خاندانش را از اندوه بزرگ رهایى بخشیدیم
حضرت نوح (ع) که به دلیل سن بالایش به شیخ الانبیاء معروف می باشد، اولین پیامبر اولی العزم به معنی صاحبان عزم و صبر بلند است که قریب به ۹۵۰ سال فعالیت های تبلیغی کردند. او در اوقات پایانی، مرحله اول از رسالت خود بعد از تحمل کنایه ها و تهدید های فراوان از طرف قوم خود، با کوله باری از مشقت های خالصانه اما بی نتیجه به گوشه میرود تا تلخی های روز را به مناجات با خدای خود شیرین کند، او در گوشه ای از این کره ای خاکی دقایقی با خدا به مناجات می پردازد اما این مناجات آنقدر خاضعانه و خالصانه است که درب رحمت الهی را گشوده و اجابت الهی را محقق می کند و در دل تاریخ ثبت می شود تا نوح الگوی برای ساخت سبک زندگی در طول تاریخ شود . خداوند این ارتباط رب و بنده را این گونه ترسیم می کند :
اکنون آیات در تابلوی آموزشی اندیشکده ارائه می شود تا به به بررسی موشکافانه ی این آیات پرداخته شود.
این تابلو نیز مانند سایر تابلوهای تاریخ انواع سبک زندگی در سرفصل های کلی خود به دو بُعد ملکوت علمی و مُلک عملی تقسیم شده است که در بعد ملکوت، آیانی قرار می گیرند که وحی الهی در پی بیان مطلب علمی است که پیامبر اسلام نه می دانسته و نه قادر به دانستن بوده است در حالی که در بُعد مُلک ایاتی مطرح می شود که ناظر به عمل بوده است و انسان ها می تواتند آن مطالب را در عالم ببینند و اثبات کنند.
در این بخش خداوند قسمتی از تاریخ حضرت نوح (ع) را مطرح می کند که هیچ بخش از تاریخ قدرت نقل آن را ندارد، چرا که این روش از نقل تاریخ از انحصارات قرآن و وحی می باشد. شاید یکی از ویژگی های مشترک جامعه هایی زمان انبیاء(ع) که کار را بر آنها بسیار دشوار تر می نمود، مسخره شدن توسط جامعه بوده است که قرآن این مساله را بسیار دردناک معرفی می کند و به همین دلیل یکی از دلایل مستقل برای ورود به جهنم و عذاب های در قیامت را مسخره کردن حق تعین می نماید. اما سئوال این است که چرا مسخره شدن تا این حد مورد دلگیری انبیاء و غضب الهی می باشد؟
پاسخ آنکه : مسخره شدن یک روی سکه است و جواب اصلی را باید در روی دیگر سکه جست و آن هم تحقیر شدن و متهم شدن به جنون علمی است. لذا در پشت هر تمسخری، تحقیری علمی و عملی خوابیده است که مسخره کننده، خود را در مقام بالاتر و عاقلانه تر از طرف مقابل تصور می کند.
در این آیه خداوند، خود را برترین اجابت کننده می خواند . قرآن در آیات خود و به خصوص این آیه رازی از نهان عالم هستی می گشاید و اعلام می کند که :
عالم هستی اقیانوسی از حاجت ها و نیازهای انسانی است. این ویژگی عالم سبب می شود بازار بندگی و کنیزی بسیار رواج پیدا کند، چرا که انسان به دنبال تامین حاجت های خود خواسته یا ناخواسته بنده یا کنیز کسان و یا چیزها می شود، به طور مثال یک عده بنده مسئول خود یا میز خود یا غیره می شوند چرا که فکر می کنند با تمسک به آن می توانند حاجت های خود را برآورده کنند، در این بین بازخوانی قرآن یک قاعده کلی را بیان می کند که ، هیچ کس مانند خداوند نمی تواند نیازها را برآورده کند چرا که : او بی نیاز مطلق است، اما دیگران در پشت کرم ها و بخشش های خود، نیازهای خود را برطرف می کنند.
رحیم مطلق و دوستدار درخواست کنندگان است.
یکی از پیروان و شیعیان نوح، ابراهیم (ع) به عنوان نزدیک ترین فرد می باشد ( وَ إِنَّ مِن شِیعَتِهِ لَابْرَاهِیمَ ) که خداوند عین آنچه برای نوح اجابت کرده است برای او نیز اجابت نمود. اما سایر انسان ها که به مراتب از ابراهیم پایین تر می باشند، خداوند به میزان نزدیکی به نوح، آنان را مورد اجابت قرار می دهد.